Το βιβλίο αυτό ολοκλήρωσε τη γραφή του το 1952 στη Θεσσαλονίκη. [...]
Το 1957 η "Ανάσταση στην ανυπαρξία" υποβλήθηκε, με αριθμό 5003005, στο Δεύτερο Καλλιτεχνικό Διαγωνισμό (τομέας Λογοτεχνίας, κλάδος Πεζογραφίας) του Δήμου Θεσσαλονίκης. [...]
Κάποια μέρα πριν καταλήξει η Επιτροπή, με κάλεσε ο Θέμελης ζητώντας μου εξηγήσεις για το "τι ήθελα να πω με το βιβλίο αυτό, γιατί η Επιτροπή είχε προβληματιστεί πολύ". Προσπάθησα ομολογώ για πολύ ώρα να εξηγήσω και να καλύψω τις απορίες και κενά, αναπτύσσοντας τα θερμοδυναμικά αξιώματα που για μένα στάθηκαν η αποκάλυψη, αλλά μάταια και δικαιολογημένα για έναν λογοτέχνη, φιλόλογο και άσχετο για τις θετικές επιστήμες. Μου διαβεβαίωσε πως, θα μετέφερε στην Επιτροπή τη συζήτηση. Συμφώνησε βέβαια πως, δεν αμφισβητείται το ύφος και η λογοτεχνική γραφή... και η Επιτροπή κατέληξε να κρίνει μόνον αυτά και όχι βέβαια το περιεχόμενο και απένειμε Έπαινο "για μια μυθιστορηματική αφήγηση"!... Να ένα απ` τους λόγους πρόσθετα που έμεινε ανέκδοτο το βιβλίο αυτό. [...]
[...] Βέβαια, δεν πρόκειται για μυθιστόρημα, μήτε για δοκίμιο. Αν σήμερα θα `πρεπε να ειπωθεί κάτι παραπάνω, ίσως θα `λεγε κάποιος πως, πρόκειται για μια λυρική τραγωδία -δομημένη με την αρμονία των πρώτων αριθμών και των κοσμογονική αρχή της εντροπίας, όπως προαναφέρθηκε- που εναγώνια ζητάει την πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο, στον εαυτό του, ξεκόβοντάς τον από κάθε προκατασκευασμένη δοξασία και από κάθε ύπουλη καταδυνάστευση του εγώ του, με την αναβάθμισή του, με την απελευθερωμένη του γνώση, στην κοσμοθεώρησή του της "ανυπαρξίας του χθες και του αύριο", όπως ήταν άλλωστε και ο πρώτος του τίτλος. Κι ακόμα δεν ισχύει καμιά τελεολογική θέση που όπου και αν υποσημαίνεται, κατά τον αναγνώστη, υπαγορεύτηκε μόνο απ` την μυθολογική πλοκή. [...]

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)