Θα κλάψεις ώρα πολλή. Θα περάσεις απ’ το ανεξέλεγκτο αναφιλητό στο αργό, σχεδόν σιωπηλό κλάμα του αθώου, κι όταν θα’ χεις κουραστεί, θα στρέψεις το κεφάλι για ν’ ανακαλύψεις πως η Μαμά Αντόνια έχει ντυθεί, είναι καθισμένη στο κρεβάτι και σε κοιτάζει με καλοσύνη. Τότε θα κλάψεις από ντροπή, κι εκείνη θα σε καλέσει κοντά της, θα σου χαϊδέψει το κεφάλι, θα σκουπίσει τις μύξες και τα σάλια σου, και θα σε ρωτήσει αν αισθάνεσαι καλύτερα ή αν θες να κλάψεις κι άλλο. Αν διαλέξεις το δεύτερο, μη σ’ απασχολεί: την ώρα που θα βγαίνεις απ’ το σπίτι, η επιχείρηση θα σου κάνει δώρο μια σταγόνα λεμόνι στο κάθε μάτι κι ένα παγάκι για να ξεπρηστούν τα βλέφαρα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]