«Αν ο πολιτισμός μας πήγαινε στο διάβολο, δεν θα τον λυπόμουν, θα λυπόμουν όμως για τη μουσική», δήλωνε ο Τολστόι το 1910, τη χρονιά του θανάτου του. Μέσα από τις δύο νουβέλες αυτού του τόμου, ο Τολστόι, παθιασμένος λάτρης της μουσικής, μας δίνει τα πορτρέτα δυο περιθωριακών μουσικών, τους οποίους συνάντησε στα νιάτα του και τον γοήτευσαν με το ταλέντο τους. Βιολιστής και αλκοολικός ο πρώτος, πλανόδιος κιθαρίστας και τραγουδιστής ο δεύτερος, εκφράζουν και οι δύο την ποίηση της ζωής που, κατά τον Τολστόι, όλοι τη λαχταρούν και την αποζητούν στη ζωή τους, λίγοι όμως αναγνωρίζουν τη δύναμή της, λίγοι εκτιμούν τούτο το αγαθό που είναι το καλύτερο στον κόσμο, γι` αυτό και δεν τιμούν αυτούς που το προσφέρουν στους ανθρώπους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]