Από τα νεανικά μου χρόνια σημείωνα σ` ένα σχολικό τετράδιο αγαπημένες στιγμές που άστραφταν και σβήνανε σαν τ` άστρα στο στερέωμα, για πρόσωπα που αγαπούσα πάρα πολύ και ζέσταιναν τη ζωή γύρω μου. Έτρεμα πάντα τη Λήθη, που σημαίνει θάνατο, και διάλεξα τη Μνημοσύνη που τον καταργεί. Η λειτουργία της θεατρικής ζωής μ` έκανε να νιώθω ως προεξάρχουσα μιας πομπής από τα χρόνια του Θέσπη, που διηγείται τα πάθη του Διονύσου και άλλων ηρώων, μπροστά σ` ένα Κοινό έτοιμο να συγκινηθεί από άγνωστες λυπητερές και χαρούμενες ιστορίες για να μάθει πως ζει ο κόσμος πέρα από το δικό του κατώφλι . . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]