Ο ιερομόναχος Αναστάσιος είναι ένας δημιουργός ναΐφ, ασπούδαστος κι αυτοδίδαχτος. Ζωγραφίζει για να απαλύνει τη ροή του χρόνου και οι ζωγραφιές του, αυγοτέμπερες και πλαστικά, με τα λαϊκά τους μορφολογικά στοιχεία, συνθέτουν μια πανοραμική εικόνα της αγιορείτικης βιοτής. Με βάση το αίσθημα και την καλογερική του εμπειρία, αντλεί τις εμπνεύσεις του από τον Άθωνα και τις μεταμορφώνει με χάρη και χρωματική ζωηρότητα σε πρωτότυπες αφηγηματικές συνθέσεις. Όλα είναι απλά, συχνά ευρηματικά και γήινα, και τελικά καταλήγουν σε γιορτή των ματιών. Λιτανείες, μοναστήρια που λες κι είναι έτοιμα να απογειωθούν στον ουρανό, σκήτες, αρσανάδες, ασκητικές μορφές γερόντων, σκηνές απ` την λειτουργική ζωή: ένα ζωγραφικό ρεπερτόριο ιδωμένο μέσα από τα μάτια, τα πνευματικά και τα κατά σάρκα, ενός μοναχού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]