(. . .) Με την καυστική του σάτιρα σχολιάζει ο Εμμανουήλ Ροΐδης την σχέση, ή μάλλον την έλλειψη σχέσης των Αθηναίων προς την αττικήν φύσιν, το 1870. Εκατόν τριάντα χρόνια αργότερα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά, εκτός βέβαια από τους ανύπαρκτους σήμερα ``αιγοβοσκούς`` τους οποίους αντικατέστησαν οι οικισταί των αυθαιρέτων ``δευτέρων κατοικιών``. Σε μιαν Αθήνα στην οποία παρακολουθούμε ανήμποροι ως Ηρόστρατοι τις συνεχιζόμενες αποκαλυπτικές καταστροφές του περιβάλλοντος, τίθεται το εύλογο ερώτημα εάν το βιβλίο για την ``εξέλιξη, τα προβλήματα και το μέλλον του αθηναϊκού τοπίου`` έχει ως και λόγο ακόμα υπάρξεως. Και όμως δεν έλειψαν και στην ελληνική πρωτεύουσα οι ηθικές αλλά και πρακτικές πρωτοβουλίες για την ανάδειξη του πρασίνου και του τοπίου της πόλης! Στην παρούσα εργασία γίνεται μία απόπειρα εκγρήγορσης των συνειδήσεων με μια συνοπτική ιστορική τεκμηρίωση των προσπαθειών αυτών. Συγχρόνως μία επιλογή κειμένων - λογοτεχνικών, επιστημονικών και ιστορικών - προσφέρει στον αναγνώστη ένα ευρύ φάσμα απόψεων και πληροφοριών για την νεώτερη Αθήνα και το φυσικό και ιστορικό της τοπίο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]