Στα ταραγμένα χρόνια της Γαλλικής Επανάστασης, όταν το αγριεμένο πλήθος γράφει ιστορία στα οδοφράγματα και τα ικριώματα, ο κορυφαίος Γάλλος πολιτειολόγος Μπενζαμέν Κονστάν, χωρίς να απαρνιέται την πολιτική δράση, διεκδικεί τη νηφαλιότητα της κρίσης, εξερευνά τη μυχιότητα των συναισθημάτων και υπερασπίζεται την ιερότητα της προσωπικής επιλογής.
Ο νεαρός Κονστάν, `ανέστιος και πλάνης` ευγενής και τυχοδιώκτης στοχαστής, αναζητά `την υψηλή σκέψη` και `την εκλεκτή συγκίνηση` στα σαλόνια και στις κρεβατοκάμαρες της κοσμικής Ευρώπης του 18ου αιώνα, δοκιμάζοντας σκληρά τις αντοχές αλλά και τις ανοχές της αριστοκρατικής εθιμοτυπίας.
Ο εσωτερικός μονόλογος είναι ο κύριος άξονας της αφήγησης. Η δράση διακόπτεται συχνά από εμβόλιμους φιλοσοφικούς στοχασμούς, χωρίς το βιβλίο να μεταβάλλεται σε αφηγηματοποιημένη θεωρία. Η γραφή του ακροβατεί ανάμεσα στο ψυχολογικό μυθιστόρημα και στην ηθική πραγματεία, αγγίζοντας -στις πιο εμπνευσμένες στιγμές της- τα όρια της υπαρξιακής κωμωδίας.
Ο Κονστάν περιγράφει με χειρουργική ακρίβεια, αφοπλιστική ειλικρίνεια και ρομαντική ειρωνεία τόσο τη γέννηση όσο και τη λήξη της ερωτικής επιθυμίας. Έχοντας υιοθετήσει την `απόσταση` ως στάση ζωής, παραμένει -ακόμα και σε στιγμές διονυσιακής έξαρσης- απολλώνειος θεατής των προσωπικών του δραμάτων.
Ο έρωτας είναι για τον Κονστάν ένα εγκεφαλικό παιχνίδι, ένα στοίχημα κατάκτησης. Μόνο που ο θριαμβευτής πληρώνει ακριβά τις συνέπειες της νίκης του, αφού -ως ηθικό πλέον υποκείμενο- φέρει ακέραια την ευθύνη του ηττημένου.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]