Η ιεροποίηση της αποσπασματικότητας είναι το πρόδηλο περιεχόμενο της ιεροποίησης των κειμένων, της μεταμόρφωσής τους, δηλαδή, σε ιερά μικροσκοπικά αντικείμενα μέσω των οποίων το πάθος της συλλογής καθίσταται το κυρίαρχο πάθος της μικροσκοπικής ματιάς πάνω στον κόσμο, την ιστορία και την πρόζα του κόσμου. Αυτό είναι το πρόταγμα της μπενγιαμινικής παροξυσμικότητας για μια συλλογική θέαση τόσο της φιλοσοφίας όσο και της ιστορίας. Ένα ιδιόμορφο μείγμα μαρξισμού, ιουδαϊκού μυστικισμού και μοντερνισμού διαμορφώνει την εσωτερική δυναμική του έργου του Benjamin και συντελεί στην παροξυσμικότητά του μέσα στο συν-κείμενο των συγγραφέων της Φρανκφούρτης και του εγχειρήματός τους να εισχωρήσουν στον εφιάλτη της ιστορίας και του φασιστικού υποκειμένου, το οποίο αναδύεται ως σύμβολο μιας εικόνας ολοκληρωτικής καταστροφής και ερήμωσης που ανακεφαλαιώνει τη νεωτερική ιστορία και προλέγει το επικείμενο τέλος της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]