(...) Λένε ότι αυτό που ανιχνεύει πάντα το ειρωνικό βλέμμα είναι το τραγικό. Γλιστρώντας από την ευεξία στο κοινωνικό σχόλιο και από το χιούμορ στο σαρκασμό, ο «χάρτινος κόσμος» αυτών των σχεδίων συγκροτεί μια ειρωνική υπονόμευση του τραγικού, ακόμη και όταν στρέφεται στην ίδια την τέχνη. Στην περίπτωση αυτή, όμως, το χιούμορ και η ειρωνεία δεν ταυτίζονται με τον κυνικό χαβαλέ που καθιέρωσαν στη χώρα μας τα έντυπα και τα τηλεοπτικά media, αλλά με την επίγνωση της σχετικότητας των πραγμάτων, με μια ανεκτικότητα και συγκατάβαση στην ανθρώπινη μοίρα. Ο ανάλαφρος και ευφρόσυνος τόνος τους ξεγελά την οδύνη και τη δυσθυμία. Αυτό που μένει είναι η γοητευτική παραμυθία του συναισθηματισμού.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]