Υπόθεσή μας, την οποία τελικά και υιοθετεί η έρευνά μας αυτή, είναι ότι η `πολλαπλότητα` είναι η κατ` εξοχήν κατηγορία της σκέψης του Νίτσε που οντολογικά δεν ανάγεται σε `τίποτε άλλο` - η θέληση για δύναμη δεν είναι παρά έκφραση της ενότητας, ενοποιούσα αρχή του πρωταρχικού πολλαπλού. Έννοια-κλειδί για την διερεύνηση της προαναφερθείσας υπόθεσης αποτελεί η έννοια της `μάσκας`.
Παράλληλα, μέσα από την πορεία της έρευνάς μας, φωτίζονται διαφορετικά: όχι μόνον η θέση της κατηγορίας της πολλαπλότητας, της θέλησης για δύναμη, της μάσκας στη σκέψη του Νίτσε, αλλά και η σχέση του Νίτσε με τον Σωκράτη (και τον Πλάτωνα), η έννοια του `τραγικού`, ο `μηδενισμός`, ο ρόλος της φαντασίας, η τέχνη, το σώμα, η `περιπλάνηση`, καθώς επίσης ο `λόγος της υποψίας` που επιτρέπει στον στοχασμό να κινηθεί πέρα από την `ενότητα` και το `απόλυτο`, προς την αυθεντικότητα της `πολλαπλότητας` και της `μάσκας`· ένας τέτοιος στοχασμός, έχοντας καταστεί `ά-οικος` -δηλαδή στοχασμός της `ατοπίας` και της `περιπλάνησης`-, στη θέση της `συμφιλίωσης`, της `ανοχής` ή της `σύνθεσης`, θέτει το `μεταξύ`· έτσι αναδεικνύεται αυτός, και ο λόγος που τον εκφράζει, πολυσήμαντα επικίνδυνος - και ίσως για αυτό απεριόριστα ανοιχτός και απαγορευμένος.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
