Το βιβλίο αυτό, όπως και τα περισσότερα δημιουργικά πράγματα, γεννήθηκε μέσα από μια σύμπτωση, μια ιδέα και μια σειρά δυσκολιών και απογοητεύσεων. Την άνοιξη του 2008, πέφτοντας τυχαία σε μια διαφημιστική γιγαντοαφίσα για το νέο MacDonald`s που άνοιγε δίπλα στη Βιβλιοθήκη `Francois Mitterrand` στο Παρίσι, με ρομαντικό φόντο, πίσω από το παχύ ελκυστικό μπιφτέκι και τα ψωμάκια, τους κόκκινους βράχους της Αριζόνα και το σήμα της μυθικής Route 66, αναρωτήθηκα αν επρόκειτο για ένα τετριμμένο και άστοχο διαφημιστικό κλισέ ή για κάποια προχωρημένη σαρκαστική αλληγορία που ξεπερνούσε την κοινή μου λογική. Βάλθηκα να κοιτάζω επίμονα την αφίσα, μπας και βρω ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα. Όσο όμως περισσότερο συγκέντρωνα το βλέμμα μου στο Big Mac του πρώτου πλάνου και το τεράστιο κίτρινο Μ τόσο περισσότερο τα μάτια μου ξέφευγαν, με απορροφούσε το τοπίο πίσω τους και η ταμπέλα με το 66. Προτού καλά καλά το καταλάβω, η διαφήμιση στη χώρα της γαστρονομίας ενός γαστρονομικού προϊόντος-συμβόλου της ανυπαρξίας γαστρονομικής παράδοσης και παιδείας στη χώρα της προέλευσής του, που ως ελληνίδα λάτρη της μεσογειακής κουζίνας με διασκέδαζε πολύ και ως χορτοφάγο με άφηνε παντελώς αδιάφορη, είχε αρχίσει να λειτουργεί σαν ταξιδιωτικό hors d`oeuvre και να μου γεννά την επιθυμία να ταξιδέψω στον τόπο της εικόνας που είχα μπροστά μου, για να φτιάξω τη δική μου αλληγορία. Με την κούραση, δε, και την αποτελμάτωση μιας στατικής και δύσκολης διετίας που είχε προηγηθεί, καθώς και μην έχοντας ακόμα κανένα σχέδιο για το επόμενο καλοκαίρι, αποφάσισα ότι ένα roadtrip στη χώρα του hamburger ήταν η καλύτερη ιδέα.
Τέσσερις μήνες προετοιμασίας για 5.000 χιλιόμετρα δρόμου μου φάνηκαν αρκετοί κι έβαλα μπροστά το φοβερό project. Δεν φανταζόμουνα όμως ποτέ από πόσα ποτάμια θα χρειαζόταν να περάσω προτού `κερδίσω` το πολυπόθητο ταξίδι μου...