(. . .) Οι φωτογράφοι που εργάζονται στο πνεύμα της συνθήκης post-doc γνωρίζουν ότι η συλλογική συνείδηση αρνείται ακόμη να αποκολληθεί από την πίστη στη φωτογραφική και ευρύτερα νατουραλιστική συνθήκη της «κοινής πραγματικότητας», παρά το κλίμα δυσπιστίας της σύγχρονης εποχής και τη χαλάρωση της συμμετοχικότητας. Μια αιτία της σπάνιας ανθεκτικότητας του ύφους του ντοκουμέντου αποδίδεται στον διαρκώς τροφοδοτούμενο ιδεολογικό του μύθο, καθώς υπήρξε ίσως ενοχλητικό μέσον τεκμηρίωσης και καταγγελίας, ανάμνησης και καταγραφής, αλλά περισσότερο ακόμη φορέας μιας πανίσχυρης προβολής του δυτικού κοσμοειδώλου και των κυρίαρχων αξιών του. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
