Ο έρωτας είναι ανέξοδος. Δεν έχει όρια υπαρκτά αν θες να εισέλθεις σε Αυτόν. Όμως για να «αποδράσεις» συναντάς τον περίφημο μεταλλικό φράκτη. Ύψωμα θεόρατο, ηλεκτροφόρο, χέλι της θάλασσας που ελέγχει ακατάπαυστα την περιοχή για ανεύρεση τροφής. Γυρίζεις απότομα πίσω. Κοιτάς το ανάκτορο τάχα κορυφαίος γλύπτης ο σημερινός σου σύντροφος έχει κτίσει. Στο βάθος διακρίνεις την ακτή. Τρέχεις όσο πιο γρήγορα μπορείς. Σταγόνες πόσιμες αρχίζουν να έρχονται απ’ τον ουρανό σε χτυπούν αλύπητα. Είσαι εξαντλημένη, άρρωστη, μονάχη στην μέση της βροχόπτωσης. Το μόνο καταφύγιο είναι αυτό το ανάκτορο τ’ αποκηρυγμένο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]