Στο ποίημα αυτό προτίθεμαι να τραγουδήσω τον αρχιστράτηγο του μένους των Ελλήνων, Γεώργιο Καραϊσκάκη. Όχι επειδή επιθυμώ τίποτα αναίμακτα βραβεία, κι, ίσως ίσως την στρίγγλα εκείνη συντριβή του εθνικού ποιητή στη χάμω γλώσσα, αλλ` επειδή -τουλάχιστον εγώ- ταράζομαι τα βράδια, όταν είναι το φεγγάρι κάποιο είδος τροχαλίας που ανασύρει απ` το πηγάδι της σιωπής τα όνειρα της πέτρας. Τότ` επιστρέφει ο νεκρός παλικαράς της γης μου και πελεκάει τεχνικά των ζωντανών την γλώσσα... Τότ` επιστρέφει ο φωτεινός και με ξυπνάει, κι είναι απ` ώρα ποτάμια οι φλέβες μου ανοιχτές. [...]
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
