Ο πανελληνίως καταξιωμένος ψυχίατρος Ματθαίος Γιωσαφάτ γράφει ότι `όλες οι θρησκείες μυθολογούν πώς γίνεται η συνειδητοποίηση του κόσμου γύρω μας` και επισημαίνει ότι `μας εισάγουν από πολύ μικρά στην κατάλληλη διαπαιδαγώγηση` κατακλείοντας το περισπούδαστο έργο του με την διάγνωση: `εφόσον είμαστε πολιτισμένοι, όλοι έχουμε κάποια προβλήματα, άλλοι περισσότερα, άλλοι λιγότερα`. Ο αείμνηστος Μάριος Μαρκίδης, καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρατηρούσε: `Δεν πρέπει να διστάζουμε να προβαίνουμε στην αναθεώρηση της σχέσης του ανθρώπου με την φύση. Ίσως να μην είμαστε `φυσικοί`. Είμαστε οπωσδήποτε μεταποιημένοι. Μέσα σ` αυτή την μεταποίηση είναι που πρέπει να ελέγξουμε την μυστηριώδη λειτουργία του αληθινού θεού`. Ποια σημασία έχουν αυτές οι διαπιστώσεις για την ψυχολογία της θρησκείας; Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της θρησκείας σήμερα πια στον 21ο αιώνα μετά από δυο κοσμοϊστορικές επαναστάσεις (1789, 1917), δυο παγκόσμιους πολέμους (1914-1918, 1939-1944), επανειλημμένα ολοκαυτώματα από το Άουσβιτς και το Γκουλάγκ μέχρι την Χιροσίμα και το Τσερνομπίλ καθώς και μια παταγώδη πτώση του τελευταίου ολοκληρωτισμού της ιστορίας (1989); Άραγε η θρησκεία λειτουργεί θεραπευτικά προσφέροντας στον ταλανιζόμενο συνάνθρωπο μας δυο σπάνια αντίδοτα της μοναξιάς του, που είναι τα σύμβολα και η κοινότητα σημαίνοντας το άνοιγμα του ανθρώπου στον χώρο (κοινωνία) και στον χρόνο (παράδοση);

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]