Η σιωπή είναι παρουσία. Είναι το ήμισυ του παντός, ίσως. Σε οδηγεί σε απίστευτα μονοπάτια, όταν την αφήσεις ελεύθερη. Σε κάνει πουλί και πετάς σε ατμόσφαιρες που κανείς δεν μπορεί να ανακαλύψει. Σου αποκαλύπτει όλα όσα έζησαν και δεν έζησαν οι άνθρωποι, τα ζώα, το χώμα, το νερό, η θάλασσα, ο ήλιος, οι χώροι, τα πράγματα. Δώρο της είναι η σοφία και σ’ το προσφέρει σεμνά, λίγο λίγο, ακροπατώντας να μη σε τρομάξει και φύγεις μακριά, με λεπτές κινήσεις των δαχτύλων, έτσι όπως κάνουν οι Ινδές χορεύτριες. . . Σου προσφέρει τα μάτια της, τα διάφανα σαν νερό, όπου καθρεφτίζονται τα γεγονότα, σε όλες τους τις διαστάσεις. Κι αποκτάς ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβεις, υπερφυσικές ιδιότητες, μετά από πολύ κόπο, μετά από πολύ πόνο και φθορά και σπατάλημα. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]