Ένα δραματικό μυθιστόρημα που παρακολουθεί την πορεία μιας σύγχρονης αντιπροσωπευτικής «αγίας» οικογένειας από την «αγνή» ελληνική ύπαιθρο. Ο σεβασμός προς τους γονείς. Η αγάπη προς το σόι, η αφοσίωση προς τ’ αδέλφια. Οι προαιώνιες ελληνικές αρχές. Που ισχύουν μέχρι να εμφανιστεί το πρώτο μικροσυμφέρον. Οπότε εκτυλίσσονται σκηνές όπως αυτές: Ο Αναστάσης όπλισε το δίκαννο και το κόλλησε στον κρόταφο του γέρου. Η γριά κοιτούσε ατάραχη... Η Ελένη σωριάστηκε σε μια καρέκλα. Έκλεισε τα μάτια και έγειρε το κεφάλι πίσω. Ο Ευθύμης έστω και λίγο τον ζήλευε. Άνθρωπος ήταν. Έβλεπε τον άλλον από το τίποτα να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια μιας κοινωνικής ιεραρχίας, ξένης γι’ αυτόν... Η Χαρά το βλαχαδερό, αποκτούσε συνείδηση. Η «Κατίνα» μένει «Κατίνα», εφόσον το θέλει... Ο Θεός άρπαξε την κάνη και την έστρεψε προς το ταβάνι. Αίματα πλημμύρισαν το πρόσωπό της και το βλέμμα του. Χρειάστηκε ένα θανατικό για να πάρει από πάνω του όλα αυτά τα χρόνια καταπίεσης και συμβιβασμών. Οικογενειακές στιγμές που έρχονται από την εποχή των Ατρειδών και που δε θέλουμε να παραδεχτούμε ότι χαρακτηριζουν και τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Που κάθε βράδυ παρακολουθούμε στην τηλεόραση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]