Η σύγχρονη αραβική ποίηση, ιδιαίτερα των δύο τελευταίων αιώνων - εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις - αδυνατούσε να αρθρώσει καθαρά το όνομά της. Αλλά, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, η συνείδηση μιας ελευθερίας, που κατακτήθηκε πρώτα από την τουρκική και ύστερα από την αγγλο-γαλλική αποικιοκρατία, της έδωσε μια ουσιαστική ώθηση, μια πνοή αποφασιστικής σημασίας. (. . .) Ο Άδωνις αρθρώνει τον αληθινό λόγο της αραβικής γλώσσας, γιατί την αποκαθιστά, ανοίγοντάς της όλους τους δυνατούς δρόμους ενός στοιχήματος που είναι, πρώτα απ` όλα, μια πρόκληση στον ίδιο τον εαυτό της. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]