Εδώ γεννήθηκα, αυτό είναι το σπίτι μου, αυτό το νησί. Σ’ αυτούς τους ουρανούς και τις θάλασσες ταξίδεψε το κλάμα μου ως μωρού, ως έφηβης, ως συζύγου, ως μάνας. Κλάμα παιδιάστικο, ερωτευμένο, παραπονεμένο, κλάμα χαράς, δημιουργίας. Όχι άδικα δάκρυα, όχι ανώφελα, μα καταλαγιαστικά, χωρίς, όμως, να φέρνουν λύσεις που βοηθούν για την πορεία προς το τίποτα. «Τίποτα» ονόμαζα το θάνατό μου. Να, όμως, που υπάρχει και άλλο τίποτα ή, μάλλον, αυτό το τίποτα είναι ο θάνατος του παιδιού μου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
