Ο αναγνώστης πρέπει να έχει αποσαφηνίσει μέσα του ότι εδώ μόνον αποσπάσματα μπορεί να λάβει. Η παρουσίαση θα έχει εκπληρώσει το έργο της αν σχηματίσει στον αναγνώστη την ιδέα ότι η χαϊντεγκεριανή δημιουργία δεν ανάγεται στα παραδείγματα που δίνονται εδώ, όταν αυτά τα παραδείγματα κατανοηθούν ως παραδείγματα, ως παραδείγματα αυτού, που το ίδιο κείται επέκεινα του παραδείγματος. Η δυσκολία της παρουσίασης συνίσταται, μεταξύ άλλων, και στο ότι πρέπει να περιοριστεί στα παραδείγματα και συγχρόνως οφείλει να αποδεσμεύσει τον αναγνώστη από τον περιορισμό. Αυτό θα επιχειρηθεί έτσι ώστε τα παραδείγματα να κατατείνουν στις ιθύνουσες σκέψεις της δημιουργίας, από την οποία προέρχονται όλα, ή -με άλλη διατύπωση- ώστε αυτή η ιθύνουσα σκέψη να επιστρέφει διαρκώς ως ιθύνον νήμα. Όχι όμως στο πνεύμα μιας αμιγούς επανόδου, αλλά της επανάληψης που μεταμορφώνεται σε ανάληψη, που παραμένει ρευστή. Η σκέψη του Heidegger δεν ηρεμεί, μολονότι περιστρέφεται συνεχώς γύρω από τον ίδιο άξονα. Κάθε φορά που νομίζουμε πως επιτέλους βρήκε τον στόχο της, πως μπορούμε να αγκυροβολήσουμε εκεί, παρασυρόμαστε σε μια νέα απορία που κλονίζει κάθε στήριγμα και κάνει ό,τι έμοιαζε στόχος και τέρμα, αφετηριακό σημείο για μια νέα απορία. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]