Το πρόσωπό της παίρνει μια έκφραση απάθειας. Παραμένει ακίνητο με ένα γνώριμο τρόπο, και θυμάμαι την περίοδο που παρατηρούσα ίσως και για ώρες την Άλις χωρίς να βλέπω ποτέ το παραμικρό συναίσθημα να διατρέχει τα φίνα χαρακτηριστικά της. Για μια στιγμή αφέλειας πιστεύω ότι μπορεί να λάβει υπόψη της την έκκλησή μου. Αλλά αμέσως βλέπω τα μάτια της να σκοτεινιάζουν από την οργή. Χειρότερη και από οργή, χειρότερη και από αμφιθυμία, είναι η ευχαρίστηση που διακρίνω, την οποία αντλεί από το γεγονός ότι κατέχει δύναμη με την οποία μπορεί να βλάψει κάποιον. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]