`Το μοναδικό πράγμα που είχαμε κοινό, εμείς οι κινηματογραφιστές της νουβέλ βαγκ, ήταν τα φλιπεράκια`, είχε πει κάποτε ο Τριφό.
Όμως, τα φλιπεράκια μπορεί να `ταν και ο γεωμετρικός τόπος όπου συναντήθηκαν όλες οι αποχρώσεις του αντικομφορμισμού της δεκαετίας του `60 - το σύμβολο της ρωγμής ανάμεσα στην ηθική του Οτάν Λαρά και την αμφισβήτηση που οδήγησε στο Μάη του `68. Ο Φρανσουά Τριφό βρέθηκε μέσα στο στρόβιλο της νουβέλ βαγκ, έχοντας το ένα πόδι απ` έξω: από το 1958 και για δέκα χρόνια, ταυτίστηκε με το `κίνημα`, αλλά συνέχισε να κάνει κινηματογράφο που ήταν, από τεχνική και πολλές φορές από θεματική άποψη, αρκετά κοντά στο κλασικό πρότυπο του αμερικανικού κινηματογράφου. [...]
