Με την οξύνοια, την τρομερή διεισδυτικότητα και τη συναρπαστική πρόζα του, αυτός
`ο ιεραπόστολος που γράφει σαν άγγελος` αναλαμβάνει με το τελευταίο του βιβλίο να μας
ταξιδέψει στα πιο υποβλητικά θέματα της σύγχρονης επιστήμης: από την αστρονομία
ώς τη γενετική, και από τη γλώσσα ώς την εικονική πραγματικότητα, ο Dawkins ξεδιπλώνει
μια ευφυή εκτίμηση περί του τι είναι -και τι δεν είναι- επιστήμη, διατυπώνοντας μια θέση άκρως γοητευτική: εξυμνούμε την επιστήμη όχι επειδή μας είναι χρήσιμη, αλλά γιατί μας εξυψώνει και μας διεγείρει τη φαντασία ακριβώς όπως κάνει η ποίηση... (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

[...] Ο τίτλος του βιβλίου μου είναι από τον Κιτς (Keats), ο οποίος πίστευε ότι ο Νεύτων, ανάγοντας το ουράνιο τόξο σε χρώματα του φάσματος, κατέστρεψε όλη την ποιητικότητά του. Ο Κιτς δεν θα μπορούσε να κάνει μεγαλύτερο λάθος απ` αυτό, και σκοπός μου είναι να οδηγήσω στο αντίθετο συμπέρασμα όλους όσους μπαίνουν στον πειρασμό μιας παρόμοιας οπτικής. Η επιστήμη είναι, ή θα έπρεπε να είναι, εμπνευστής μεγάλης ποίησης. Δεν διαθέτω όμως το ταλέντο να παραθέσω αποστομωτικά, αληθινά επιχειρήματα, οπότε πρέπει να βασιστώ σε πιό πεζή πειθώ. [...] Το ξετύλιγμα του ουράνιου τόξου από τον Νεύτωνα οδήγησε στη φασματοσκοπία, που αποτέλεσε, όπως φαίνεται, το κλειδί για το μεγαλύτερο μέρος των σημερινών γνώσεών μας για το σύμπαν. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]