Μία από τις πιο αντιπροσωπευτικές νουβέλες του περιθωρίου. Ένα θλιμμένο, ερωτικό αριστούργημα του μεταμοντέρνου ρομαντισμού. «Μακάρι να μπορούσα να επικοινωνήσω με όλα αυτά τα πλάσματα και τους ανθρώπους, μέσα στον χείμαρρο του φεγγαρόφωτου της ωραίας μου διάθεσης, το νεφελώδες μυστήριο του μαγικού γάλακτος να διακρίνεται στην Βαθιά Φαντασία του Νου όπου μαθαίνουμε πως τα πάντα είναι ένα τίποτα. Όλοι μας τρέμουμε μες στην παροδική μας θνητότητα, γεννημένοι για να πεθάνουμε, Γεννημένοι για να Πεθάνουμε θα μπορούσα να το γράψω πάνω στον τοίχο και πάνω στους Τοίχους απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλη την Αμερική». (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]