Έφερα το ποτήρι με το ουίσκι στα χείλη μου και γι` άλλη μια φορά τις κοίταξα. Ήταν και οι τρεις τους εκπληκτικές, αβάσταχτο μία να διαλέξεις. . . Η Κατερίνα είναι αρχιτέκτονας, παντρεμένη και μ` ένα τετράχρονο παιδί· η Έβελιν, οδοντίατρος, μου δήλωσε τέως αρραβωνιασμένη· κι η Μάιρα, η μικρότερη από τις τρεις, είναι φωτογράφος και ελεύθερη. Είχαν μια φοβερή διάθεση, μια ζωντάνια, ένα κέφι. . . Δεν άντεξα στον πειρασμό, ``έτσι είστε πάντα;`` τις ρώτησα. ``Προς το παρόν, είμαστε κεφάτες και φευγάτες``, μου απάντησε η Έβελιν. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε και είπα: ``Έχετε δίκιο. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, μας έχει μεταβάλλει σε καλοπρογραμματισμένα ρομποτάκια, για να διεκπεραιώνουμε καθημερινά ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αν δεν βρει κανείς κάποιες διεξόδους, κάποιες. . . διαφυγές, σ` αυτή την ασφυκτική τυποποίηση, στη μονοτονία και τη ρουτίνα, θα `χει χάσει τη ζωή του, χωρίς πραγματικά να την έχει ζήσει``. Είδα τις ματιές τους να πέφτουν με ενδιαφέρον πάνω μου. ``Είσαι εντός θέματος``, μουρμούρισε η Κατερίνα και συνέχισε: ``Λέμε, όσο ακόμα το σύστημα μας επιτρέπει μερική αυτονομία, να ξεκαρφώσουμε τα τσιπάκια απ` το κρανίο μας και να. . . ξεπρογραμματιστούμε για μια εβδομάδα, σ` ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί``. ``Οι τρεις σας;`` με όση ψυχραιμία μπορεί να διαθέτει ένας άντρας μια τέτοια στιγμή, τις ρώτησα. Η Μάιρα και η Έβελιν κοίταξαν στιγμιαία την Κατερίνα και χαμογέλασαν. Εκείνη έπαιξε μερικά δευτερόλεπτα με την αγωνία μου. . . Έπειτα στο ψιλοαδιάφορο μ` έστειλε, λέγοντας: ``Οι τρεις μας. . . αλλά έχουμε κλείσει τέσσερα εισιτήρια. Πέμπτη απόγευμα με το καράβι``. Τα πράσινα μάτια της Μάιρα βυθίστηκαν στα δικά μου και με ταξίδεψαν. . . Μόνο πυροβολημένος θ` απαντούσα διαφορετικά: ``Με σας τις τρεις, πάω και στην κόλαση``, είπα κατευθείαν χωρίς να σκεφτώ τίποτα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]