"... Πήρα τον ανήφορο προς το βουνό, μακριά από τον πολιτισμό. "Εκεί θα `ναι πιο δύσκολο να ζήσω, όμως δεν θα νιώθω πια απειλή", είπα.
Ίδρωσα, πλάνταξα από τη ζέστη, όμως ήμουν ασφαλής πάνω στο έρημο βουνό. Ξάπλωσα σ` ένα απόσκιο να χαλαρώσω και να ονειρευτώ. Ξάφνου στο κορμί μου ένοιωσα "επισκέψεις".
"Για να ζεις εδώ", που είπαν τα παράσιτα, "θα μας θρέψεις με το αίμα σου. Ποιος νομίζεις ότι είσαι για να ζείς ελεύθερος;".
Τινάχτηκα δυνατά και ξανατινάχτηκα, αλλά εκείνα δεν έφευγαν. Έξυσα τότε με μανία το δέρμα μου μέχρι που μάτωσε. Δεν μπορούσα ποια να ξαποστάσω πουθενά...".
