Ποιος μπορεί να φανταστεί τον Ηρακλή Πουαρό, το δαιμόνιο ντετέκτιβ με το `αυγοειδές` κεφάλι, να απολαμβάνει ένα φλυντζάνι κακάο, που το συνοδεύει ένα γευστικότατο μπριος, χωρίς τα `φαιά κύτταρα` του εγκεφάλου του να εργάζονται πυρετωδώς γύρω από τη λύση ενός αινίγματος; Κανείς φυσικά. Κι όμως συνέβη κι αυτό. Ένα μοντέρνο κορίτσι, με ψηλές μπότες και μάλλινο μακρύ πουλόβερ, θα χτυπούσε την πόρτα του. Ο Πουαρό, αδιόρθωτος νοσταλγός της παλιάς εποχής, θα ήθελε τη στιγμή αυτή να την αρπάξει και να τη χώσει μέσα σε μια μπανιέρα με ζεστό νερό και αρωματικό σαπούνι, μα το ενδιαφέρον του ήταν εντοπισμένο στο καθόλου συνηθισμένο λόγο της επίσκεψής της. Όπως η νέα είχε αποκαλύψει στον υπηρέτη του Πουαρό, είχε κάνει αυτό το διάβημα, θέλοντας να συμβουλευτεί το δαιμόνιο αστυνομικό σχετικά μ` ένα έγκλημα που `υπέθετε` πως είχε διαπράξει η ίδια!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]