«Έπαιρνα κάτι μοναδικούς ύπνους τα μεσημέρια στα πάρκα, την έπεφτα σ` όποια μαθήτρια ή καλόγρια περνούσε από μπροστά μου, έτρωγα θαλασσινά στην αγορά, έπαιζα μπάλα με τους γείτονές μου, δοκίμαζα γκριμάτσες στις βιτρίνες, κολυμπούσα στο δημοτικό κολυμβητήριο, είχα γίνει θαμώνας του τσίρκου και φίλος του νορμανδικού κινηματογράφου, έκλεβα λουλούδια απ` τα νεκροταφεία, πετούσα χαρταετό και προσκαλούσα διάφορα κορίτσια να γνωρίσουν το φτωχικό μου και το περιεχόμενό του.»

«Το υπερβολικό φιλί», βιβλίο «καλτ» για τη χιλιανή νεολαία της περασμένης δεκαετίας, αφορά στη γενιά της κρίσης, που γεννήθηκε μέσα στην καταπίεση και έχει συνειδητοποιήσει πως έξω ζει ένας κόσμος, που γυρεύει μια ταυτότητα μέσα από την ξέφρενη αναζήτηση του έρωτα, του απλού, αληθινού έρωτα. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, το μυθιστόρημά του αφορά μια γενιά που «φτάνει στο χορό όταν οι μουσικοί έχουν πια φύγει». Σε αντίθεση με τους προηγούμενους (γενιά του `60), που άρχισαν να ονειροπολούν μέσα -και χάρη- στην επανάσταση, η δική του γενιά κλήθηκε να ανδρωθεί μέσα σ` ένα καθεστώς συσκότισης και εγκλεισμού. Ως εκ τούτου, μιλάμε για νέους «υποχρεωτικά μελαγχολικούς, που έμαθαν να ζουν σε κατεχόμενα εδάφη».
«Το υπερβολικό φιλί » -μυθιστόρημα ατμόσφαιρας- εντάσσεται στην κατηγορία των ποιητικών πεζών, όπου η ποίηση έχει να κάνει με αυτή τη στάση ζωής που ωθεί τους νέους στην αναζήτηση «απόλυτων αξιών, οριακών εντάσεων και ακραίων κινδύνων».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]