Τα βράδια, όταν ερχόταν ντυμένος για το δείπνο, τον κοίταζα κι αναρωτιόμουν πώς νοιώθει κανείς όταν είναι όμορφος. Ήταν πάνω από ένα κι ογδόντα ψηλός κι είχε γκρίζα μάτια, ηλιοκαμένο δέρμα και χρυσαφένια μαλλιά. Έμοιαζε με τους μεγαλόσωμους Απόλλωνες που φτιάχνει το εργαστήρι του Φειδία. Όσο για μένα, αναπτυσσόμουν αργά και ήμουν μικρόσωμος για την ηλικία μου. Έδειχνα κιόλας πως θα έπαιρνα από το σόι της μητέρας μου, που οι άντρες του είναι μελαχρινοί και γαλανομάτες και γίνονται δρομείς και άλτες μάλλον, παρά παλαιστές και παγκρατιαστές. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
