Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνούσαν. Οι γονείς του Στρατηγού είχαν πεθάνει, τα δυο του αγόρια που έμεναν μαζί τους μεγάλωσαν και διάλεξαν να καταταγούν ως μόνιμοι στο στρατό, οι κόρες του παντρεύτηκαν σε μακρινά χωριά και δημιούργησαν εκεί τις οικογένειές τους και στο σπίτι δεν κατοικούσε πια κανείς. Αυτό που προτού ξεσπάσει ο πόλεμος γέμιζε απ` τη στιβαρή, δική του παρουσία, απ` την εξαίσια ομορφιά και τη θελκτική αύρα της γυναίκας του, απ` τα νιάτα τα γέλια και τα τραγούδια των κοριτσιών και απ` των αγοριών τις φωνές και τα παιχνίδια, ερήμωσε! Μονάχα ο άνεμος ακούγονταν φορές, φορές τη νύχτα, ως πέρναγε σφυρίζοντας πάνω απ` τη στέγη και τη σβηστή καπνοδόχο του.
Σε κυρίευε, η μελαγχολία και η θλίψη να το βλέπεις έτσι εγκαταλειμμένο, βυθισμένο στη σιωπή, με τους τοίχους φθαρμένους από τις βροχές, τα δέντρα ακλάδευτα, θεριεμένα και την αυλή χορταριασμένη!...