Ο Κρέτσμαρ έμεινε αμίλητος για λίγη ώρα. Μια ανείπωτη αγωνία τον έπνιγε. Για πρώτη φορά, από τότε που ζούσε με τη Μάγδα, μετρούσε καθαρά τον εξευτελισμό που είχε σκιάσει τη ζωή του. Τώρα, το πεπρωμένο φαινόταν να τον πιέζει να συνέλθει μ` αλόγιστη κτηνωδία· άκουγε καθαρά την προσταγή του και καταλάβαινε πως είχε χάσει οριστικά τη δυνατότητα να ανέβει πάλι με μιας στο επίπεδο που ήταν άλλοτε. Ήξερε καλά πως αν ξαναγύριζε τώρα στη γυναίκα του κι έμενε κοντά της, χωρίς να ειπωθεί τίποτα, η προσέγγιση, αδύνατη κάτω από συνηθισμένους όρους, θα ερχόταν από μόνη της σχεδόν. Οι αναμνήσεις αυτής της νύχτας δεν τον άφηναν να ησυχάσει.
