«Δεν κουραζόμουν γράφοντας τα βιβλία μου. Τους είχα πάντα όλους γύρω μου, ανθρώπους αληθινούς, ζωντανούς ακόμα κι όταν είχανε πια πεθάνει. Έτσι ήταν κι η μητέρα μου - νεκρή από χρόνια, όμως ολοζώντανη όταν έγραφα το πρώτο μου βιβλίο, και το άλλο, και το άλλο. . . Κι έτσι ολοζώντανη έμεινε στη μνήμη μου κι η τρέλα της, που πολύ αργότερα μάθαμε ότι δεν ήταν τρέλα αλλά μια νόσος γνωστή σήμερα στον καθένα - αλτσχάιμερ. Στο τελευταίο μου βιβλίο, αισθάνθηκα την ανάγκη να χαρίσω στην Έμμα τη ζωή που δεν είχε, το τέλος μιας δυναμικής γυναίκας, ικανής να ξεπεράσει τον πόνο και να σταθεί στα πόδια της αυτάρκης κι αξιοπρεπής».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]