Η μακριά επιθανάτια αγωνία μ` είχε τσακίσει, είχε καταστρέψει πέρα για πέρα τη ζωή μου, κι όταν έλυσαν τα δεσμά μου και μ` άφησαν να καθήσω, ένιωσα τις αισθήσεις μου να χάνονται. Η καταδίκη, η φοβερή καταδίκη σε θάνατο, ήταν ο τελευταίος διαυγής ήχος που έφτασε ως τ` αφτιά μου. Έπειτα οι φωνές των ανακριτών μου μπερδεύτηκαν σ` ένα συγκεχυμένο βουητό, που μέσα στην ψυχή μου συμπυκνώθηκε στην ιδέα μιας περιστροφής - ίσως επειδή γέννησε στη φαντασία μου την εικόνα ενός μυλοτροχού. Αυτό όμως κράτησε πολύ λίγο, γιατί ξαφνικά έπαψα να ακούω οτιδήποτε. [...]
