Κανείς δεν θυμόταν πότε είχε μπει στο υπουργείο ο Ακάκι Ακάκιεβιτς και ποιος τον είχε συστήσει. Όσο κι αν άλλαζαν οι διευθυντές, οι τμηματάρχες, οι προϊστάμενοι, αυτόν τον έβλεπες πάντα καθισμένο στην θέση του, στην ίδια στάση, απασχολημένο στην ίδια δουλειά του διεκπεραιωτή, έτσι που αργότερα μερικοί είπανε πως είχε έρθει στον κόσμο με στολή και με φαλάκρα. Κανείς δεν τον είχε σε υπόληψη. Οι κλητήρες, όχι απλώς δεν σηκώνονταν όταν περνούσε, αλλά και δεν έδιναν περισσότερη προσοχή στην παρουσία του απ` όση στο πέταγμα μιας μύγας. Οι ανώτεροί του τον μεταχειρίζονταν με δεσποτική ψυχρότητα. Ο πρώτος τυχόν υποπροϊστάμενος, του πετούσε χαρτιά κάτω από την μύτη χωρίς καν να μπει στον κόπο να πει: «Ευαρεστηθείτε παρακαλώ να αντιγράψετε αυτό», ή «Ορίστε ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων φάκελος», όπως συνηθίζεται ανάμεσα σε γραφειοκράτες με καλή ανατροφή. Χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει εκείνον που του επέβαλλε αυτή τη δουλειά, χωρίς ν` ασχολιέται αν ο άνθρωπος αυτός είχε το δικαίωμα να του την επιβάλλει, ο Ακάκι Ακακίεβιτς εξέταζε μια στιγμή το έγγραφο κι ύστερα στρωνόταν να το αντιγράψει.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]