Το μουσκεμένο αστέρι ήξερε πως δε θα ξαναστόλιζε κανένα χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήταν λασπωμένο, φοβισμένο και σίγουρο πως γρήγορα κάποιος από τους ανθρώπους που περπατούσαν δίπλα του στο πεζοδρόμιο θα το πατούσε. Κοίταξε για τελευταία φορά στον ουρανό, διάλεξε ένα από τα αστέρια, το ονόμασε «δικό του» και του χαμογέλασε αδύναμα. Ξαφνικά το αστέρι του ουρανού του έστειλε μια λάμψη ουράνια, που γέμισε την καρδιά του φως. . . -Αχ, μαμά! Βρήκα ένα αστέρι που λάμπει! Μου φαίνεται πως έπεσε από τον ουρανό! Είπε τότε ένα κοριτσάκι και γονάτισε δίπλα του στο πεζοδρόμιο.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
