Ο Ρομπ είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να μη σκέφτεται και να μη θυμάται συγκεκριμένα πράγματα. Φανταζόταν τον εαυτό του σαν μια βαλίτσα ασφυκτικά γεμάτη, όπως εκείνη που είχε φτιάξει μετά το θάνατο της μητέρας του. Είχε καταφέρει να στριμώξει όλα τα συναισθήματά του στο εσωτερικό της και με δυσκολία την κρατούσε κλειστή. Μάλιστα, είχε βρει κάτι που μπορούσε να βάλει πάνω της και να είναι σίγουρος ότι δε θα ανοίξει ποτέ· μια τίγρη. Την ανακάλυψε ένα πρωινό που περιπλανιόταν στο δάσος. Τριγύριζε με την ελπίδα ότι μπορεί να χανόταν ή να τον έτρωγε μια αρκούδα και, έτσι, να γλίτωνε το σχολείο, όταν ξαφνικά την είδε να βαδίζει νωχελικά μέσα στο κλουβί της. Το ίδιο εκείνο παράξενο πρωινό συνάντησε άλλο ένα πρόσωπο που θα άλλαζε τη ζωή του· τη νεαρή Σιστίνα. Μαζί της ο Ρομπ ανακάλυψε ότι, όπως δεν μπορείς να κρατάς μια τίγρη φυλακισμένη για πάντα, έτσι δεν μπορείς να καταπιέζεις τις αναμνήσεις και τα συναισθήματά σου. . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]