Μέσα στο μουδιασμένο απ’ την παγκόσμια παραζάλη ελληνικό ναυτικό κόσμο ξαφνικά ακούγεται μια παράξενη και νιόφερτη λέξη: «Λίμπερτυ»! . . . Είναι το όνομα μιας σειράς φορτηγών καραβιών που ναυπηγήθηκαν στη διάρκεια του πολέμου στην Αμερική για ν’ αντιμετωπισθούν οι απώλειες των Συμμάχων στη θάλασσα. . . Οι Έλληνες εφοπλιστές προσπαθούσαν να αγοράσουν τέτοια πλοία. Όλοι γύρω από την ναυτιλία πάσχιζαν να ξαναρχίσουν την παλιά δουλειά τους και το μοναδικό εργαλείο που φαινόταν πως υπήρχε ήταν τα πλοία που κατασκευάστηκαν για να κρατήσουν ανοιχτούς τους θαλάσσιους δρόμους όταν φλέγονταν οι ωκεανοί και τα πέλαγα. Είχαν ναυπηγηθεί 2720 απ’ αυτά ανάμεσα στο Σεπτέμβριο του 1941 και το Σεπτέμβριο του 1945, μερικά χάθηκαν τα χρόνια αυτά, πάρα πολλά όμως γλίτωσαν κι αφού υπηρέτησαν πιστά σαν καλοί στρατιώτες την υπόθεση του πολέμου, τώρα φαίνεται πως είχε φτάσει η ώρα που έπρεπε να υπηρετήσουν και την ειρήνη. Δειλά έμπαινε λοιπόν στα μέσα του 1946 στην ναυτική ορολογία των Ελλήνων η λέξη «λίμπερτυ», για να πάρει σύντομα μια καταπληκτική για όλους έκταση. Μέσα σε λίγους μήνες η λέξη ξέφευγε απ’ το στόμα των ναυτικών κύκλων και τριγύριζε στα στόματα άλλων που δεν είχαν καμιά σχέση με τη θάλασσα. . . Η νεώτερη ελληνική ναυτιλιακή ιστορία μπορούμε να πούμε πως χαρακτηρίζεται από δύο ημερομηνίες ορόσημα. Η πρώτη είναι η 10/21 Ιουλίου 1774 όταν υπογράφηκε η συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, που αποτέλεσε το πιστοποιητικό για τη γέννησή της με ανάδοχο την Ρωσία και η δεύτερη η 7η Ιανουαρίου 1947 όταν υπογράφηκε η οριστική παραχώρηση στην Ελλάδα των 100 «Λίμπερτυ» που αποτέλεσε το πιστοποιητικό για την αναγέννησή της με ανάδοχο τις ΗΠΑ.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]