Ω, γλυκιά μου άνοιξη, παιδί μου αγαπημένο,
που βασίλεψε η ομορφιά σου; Πώς ν` αντέξει της μάνας η καρδιά
τέτοιο σταυρό και τέτοιον πόνο;
Εγώ είμαι μαύρη κι άραχνη, νεκρή κι ας σας μιλάω,
ένα παιδάκι γέννησα, δεν έχω άλλον κανένα.
Σύρτε, φευγάτε σπίτια σας, τι εγώ θα σαβανώσω,
τα λούλουδα, την άνοιξη, τον ήλιο, τον υγιό μου.
Τι μου αστράφτεις, ουρανέ και τι με φοβερίζεις
Σαν χάσει η μάνα τον υγιό, χάνετ` ο κόσμος όλος
κι αν σου σταυρώσουν το βλαστό, σταυρώνεσαι αιώνια.
Ο μονόλογος της Μαρίας.
Η Μαρία, είναι η γυναίκα-σύμβολο της μάνας.
Συγχωρεί ακόμα και το φονιά του γιου της,
ενώ μοιρολογεί με έναν πόνο που υπερβαίνει
ακόμα και τις ελπίδες του ουρανού...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]