Η απερίγραπτη αθωότητα και ευεργετικότητα της Φύσης -του ήλιου, του ανέμου και της βροχής, του καλοκαιριού και του χειμώνα- τόση υγεία, τόσο κέφι μας δίνουν, χωρίς να σταματούν! Και τόσο πολύ μας αγαπούν, ώστε όλη η Φύση θα επηρεαζόταν -ο ήλιος θα θόλωνε, οι άνεμοι θα έβγαζαν στεναγμό ανθρώπινο, τα σύννεφα θα έβρεχαν δάκρυα, τα δέντρα θα έριχναν τα φύλλα τους και θα έβαζαν τα πένθιμά τους μες στο κατακαλόκαιρο- αν τύχαινε ποτέ και κάποιος από μας πενθούσε δικαίως. Πώς μπορώ να μη νιώθω ότι ανήκω στη γη; Μήπως δεν αποτελούμαι τάχα κι εγώ ο ίδιος κατά ένα μέρος από φύλλα και καστανόχωμα;
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
