Ο ΗΡΩΑΣ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ενός «ψηλού, παχουλού, εβδομηντάρη, με άσπρο μουστάκι, με πρόσωπο παππού, ήρεμα γαλανά μάτια . . . και μία έκφραση ψυχρή σαν του δήμιου. Πενήντα χρόνια ανθρωποκυνηγητού, του είχαν αφαιρέσει κάθε ίχνος συναισθήματος. . . Μεταξύ μας τον φωνάζαμε Πόντιο Πιλάτο, γιατί χαμογελούσε ευγενικά κάθε φορά που μας έστελνε να σκοτωθούμε σε επικίνδυνες υποθέσεις». Και όπως σε πολλά από τα έργα του Χάμμετ, έτσι κι εδώ οι αντίπαλοι του ήρωα είναι κάποιος Έλληνας και ένας Κινέζος. Ο Έλληνας που είναι το συνώνυμο της απάτης και του τεχνάσματος, και ο Κινέζος το συνώνυμο της δράσης και του χιούμορ. Αυτός είναι ίσως ο εξωτισμός του Σαν Φραντσίσκο. Έλληνες και Κινέζοι, πανούργοι, μυστηριακοί που τελικά καταβάλλονται από τον άρχοντα της πονηριάς και της εξυπνάδας: τον Ντετέκτιβ.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]