Σ` ένα μικρό χωριό, χαμένο στα βάθη της Αργεντινής, ένας άνδρας και η πολύ νεαρή συνοδός του περιμένουν το λεωφορείο της γραμμής, μοναδικό μέσο επικοινωνίας με την πόλη. Μαζί τους, ο δικηγόρος Πόνσε και η σύζυγός του ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν την αδερφή του δικηγόρου που φεύγει από το χωριό. Το λεωφορείο πλησιάζει, όμως ο οδηγός βλέπει τους επιβάτες και επιταχύνει, εγκαταλείποντάς τους στην τύχη τους. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει το λόγο αυτής της συμπεριφοράς που ισοδυναμεί με εγκατάλειψη του απομονωμένου χωριού. Οι κάτοικοι - βασανισμένοι, συν τοις άλλοις, από μια παρατεινόμενη λειψυδρία - αρχίζουν ν` αναρωτιούνται και να πανικοβάλλονται, κυριευμένοι από λογής λογής υποψίες. Οι μέρες διαδέχονται η μια την άλλη, αλλά ο οδηγός αρνείται να σταματήσει... Τι έχει συμβεί που οι ίδιοι αγνοούν; Ποιος αποφάσισε να τους αποκλείσει στον τόπο τους; Σιγά σιγά, οι κάτοικοι συνειδητοποιούν πως τη χώρα κυβερνούν οι στρατιωτικοί. Βιβλία εξαφανίζονται από τη βιβλιοθήκη, πυροβολισμοί αντηχούν μέσα στη νύχτα, πτώματα αντιστασιακών κάνουν την εμφάνισή τους, η φωτογραφία ενός εκτελεσμένου ζευγαριού που κανείς δεν αναγνωρίζει κυκλοφορεί στην εφημερίδα. Όταν το λεωφορείο κάνει και πάλι την καθιερωμένη του στάση, κανείς δεν είναι εκεί να το περιμένει. Απλώς, έχει αρχίσει να βρέχει...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]