Ο συγγραφέας του παρόντος βιβλίου διατυπώνει την άποψη ότι η διάκριση ανάμεσα στις παθήσεις του εγκεφάλου και της ψυχής, ανάμεσα σε «νευρολογικά» και «ψυχολογικά» ή «ψυχιατρικά» προβλήματα είναι μια ατυχής πολιτιστική κληρονομιά, η οποία αντανακλά την βασική μας άγνοια της σχέσης εγκεφάλου-νου. Η «κλασική ψυχολογία έχει πεθάνει», αναφέρει ο Michael Gazzaniga στην εισαγωγή του βιβλίου. Το παρελθόν του Νου, και ο Damasio προχωρεί περισσότερο λέγοντας: «Η νευροψυχολογία δεν είναι ή δεν θα έπρεπε να είναι αρμόδια στο να εντοπίζει την εγκεφαλική `θέση` ενός `συμπτώματος` ή `συνδρόμου`. Εκτός από τη σχέση εγκεφάλου-νου υπάρχει και μια άλλη σημαντική αλλά λιγότερο εμφανής με την προηγούμενη: η σχέση εγκεφάλου-σώματος. Ο εγκέφαλος και το σώμα είναι ένα άρρηκτο σύνολο ολοκληρούμενο από βιοχημικά και νευρωνικά αλληλεπιδρώντα συστήματα. Έτσι, οι φυσιολογικές λειτουργίες που αποκαλούμε νόηση, σκέψη, λογικότητα, προέρχονται από αυτό το ενιαίο σύνολο και όχι αποκλειστικά από τον εγκέφαλο. Το σώμα παρέχει όχι μόνο υποστήριξη στον εγκέφαλο αλλά και συνεισφέρει στο σχηματισμό εγκεφαλικών αναπαραστάσεων μέσα από `σωματικούς δείκτες`, όπως τους αποκαλεί ο συγγραφέας στη θεωρία που προτείνει, οι οποίοι συντελούν στη δημιουργία των πρωτογενών συγκινήσεων και επακόλουθων συναισθημάτων». Δημήτριος Κούβελας

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]