«...Ο κόσμος ξανάρχιζε κάθε μέρα στην Τιπαζά μέσα σ` ένα φως καινούριο πάντα. Ω φως! Κραυγή όλων των ηρώων στο αρχαίο δράμα, μπροστά στο πεπρωμένο τους. Το τελευταίο τούτο καταφύγιο ήταν και δικό μας και τώρα το `ξερα. Στην καρδιά του χειμώνα, ανακάλυπτα επιτέλους πως φύλαγα μέσα μου ένα αήττητο καλοκαίρι».
Για την ανθρωπότητα που ασφυκτιά κάτω απ` τις δικτατορίες, αιμορραγεί απ` τους πολέμους, ξεψυχά στα μίση, ο Αλμπέρ Καμύ έχει τη δική του ιδέα: παρά το πεπρωμένο κι ενάντια στο παράλογο, ο άνθρωπος είναι το μοναδικό νόημα του κόσμου μας, γιατί είναι το μόνο πλάσμα που απαιτεί να έχει νόημα. Όπως σ` όλα τα έργα του, έτσι και στο `Καλοκαίρι`, ο Καμύ συνεχίζει να ψάχνει για το πιο αναγκαίο στη ζωή: το φως, την ευτυχία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]