[. . .] Στοχαζόμαστε με αφορμή τον στοχασμό του άλλου, συχνά: πάνω στον στοχασμό του άλλου. Κι ετούτος ο επάλληλος στοχασμός οδηγεί σε μια βαθιά νοηματοδότηση της ύπαρξής μας όλης. Ο Κώστας Π. Μιχαηλίδης δεν κατορθώνει μονάχα να φωτίσει και να νοηματοδοτήσει αλλά και συνδονεί με τα κείμενά του τον ευαίσθητο αναγνώστη. Φύση στοχαστική και συνάμα ποιητική, διδάσκει και αποκαλύπτει συγχρόνως και είναι κρίμα που σ` αυτό τον βαρύτιμο τόμο των καταλοίπων του, το πρώτο, μακρό κείμενο που χαρίζει τον τίτλο του σ` ολόκληρο το βιβλίο απόμεινε ημιτελές, φανερώνοντάς μας έναν προσωπικό του φιλοσόφου δρόμο που μαντεύουμε μονάχα χωρίς να τον διατρέχουμε ως το τέρμα του. [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]