Αν δεν μπορεί να σβήσει από τον κόσμο η λύπη, η πίκρα και τα βάσανα, μπορεί τάχα να σβήσει η θύμησή τους; Κι αν ναι, τι απομένει όταν ο άνθρωπος μείνει δίχως τη θύμηση, που τον πονάει βέβαια όταν αναθυμάται τι έχει χάσει και κλαίει γι` αυτό, αλλά που του στερεί κάθε ίνα συμπόνιας, πρώτα για τον εαυτό του κι έπειτα για τον συνάνθρωπο; Αυτό είναι το δώρο που απονέμει το φάντασμα στον σοφό καθηγητή. Κι η λησμοσύνη, που `ναι ο κλήρος του πια από δω και πέρα, εξαπλώνεται σαν ύπουλη επιδημία, με κίνδυνο να αφανίσει ό,τι πιο ιερό κληροδότησε στον πολιτισμό ο Χριστός απ` το σταυρό του: τη μεγάλη Συγνώμη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]