«Τον θάνατο; Δεν τον σκέφτομαι». Αν αληθεύει αυτό το σχόλιο που αποδίδεται στον Ζαν-Πολ Σαρτρ, τότε εκείνος κατείχε σπάνια θέση μεταξύ των φιλοσόφων: ελάχιστοι ήταν εκείνοι που δεν βασανίζονταν από ιδέες του θανάτου. Στο βιβλίο αυτό, που καλύπτει ευρύτατο πεδίο και προσφέρει αμέτρητα ερεθίσματα, ο Σάιμον Κρίτσλεϋ υποστηρίζει ότι το ερώτημα τι συνιστά «καλό θάνατο» βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο της φιλοσοφίας, από την αρχαιότητα ως σήμερα. Αλλά, τι μαθήματα μπορούμε να αντλήσουμε από τον θάνατο των ίδιων των φιλοσόφων; Από τις 190 περιπτώσεις που εξιστορούνται εδώ, πολλοί πέθαναν με τρόπο αλλόκοτο, και υπάρχουν άφθονα περιστατικά αλλοφροσύνης, φονικά, αυτοκτονίες, πάθη με τη σοβαρή (αλλά και με τη φαιδρή) έννοια. (. . .) Με αναφορές που εκτείνονται από τα αυτοσαρκαστικά επιθανάτια χαϊκού των δασκάλων του Ζεν ως τα τελευταία λόγια αγίων της χριστιανοσύνης και σοφών της εποχής μας, το «Βιβλίο των νεκρών φιλοσόφων» είναι ένα στοχαστικό και απολαυστικό βιβλίο. (. . .) Μαθαίνοντας πώς να πεθαίνουμε, μαθαίνουμε πώς να ζούμε.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]