Τι θα κάνω άμα δεν μεγαλώσω; Αλλά κι εσείς, γιατί δεν μεγαλώνετε επιτέλους; Γιατί συμπεριφερόμαστε όλοι σαν ενήλικα (λέμε συνεχώς ψέματα, τρώμε βρόμικα στις καντίνες, διαβάζουμε αηδίες, δεν στρωνόμαστε να δουλέψουμε, οδηγάμε ντίρλα, κι άμα τρακάρουμε μουντζώνουμε τη μαύρη τύχη μας); Γιατί δεν αλλάζει τίποτα επιτέλους, αφού όλοι είναι υπέρ της αλλαγής; Πώς θα καταφέρω να μην πνιγώ μες το «εγώ» μου; Τι εννοούμε όταν λέμε «σ’ αγαπώ» ή το «Πολυτεχνείο ζει»; Αφού δε ζει ρε παιδιά, ποιον κοροϊδεύουμε τώρα; (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]