Για τη γενιά μου ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντυ, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, υπήρξε μύθος, παράδειγμα. Το παραδέχομαι: όταν δολοφονήθηκε στο Ντάλας, στις 22 Νοεμβρίου του 1963, σε ηλικία μόλις σαράντα έξι ετών, δάκρυσα, από θυμό κι αγάπη. Στον κόσμο υπήρξαν πολλοί που έκλαψαν για τον Κένεντυ. Δεν ήταν μόνο η Αμερική που "ανακάλυψε τα δάκρυα". Αυτός ο παράξενος ιδεαλιστής μας βοήθησε να αλλάξουμε τη ζωή μας, την ιστορία μας, τον κόσμο μας. Συνηθισμένοι στη γεροντοκρατία, στην ξύλινη γλώσσα των πολιτικάντηδων κάθε είδους και κάθε κόμματος, εμείς οι νέοι λατρεύαμε αυτό τον όμορφο, αριστοκρατικό, δυνατό, θαρραλέο, ρεαλιστή άνδρα με το τσουλούφι, που ήταν γεμάτος ενέργεια και ικανός να μείνει πιστός στα λόγια και τα έργα του. [...]

(από τον πρόλογο του Κάρλο Ροσέλα)