Τζον Κράξτον, Λούσιαν Φρόιντ: Τα παιδιά του Πόρου
Κυκλοφορεί
ISBN: 978-960-556-003-4
Αθηνά Σοκόλη, Αθήνα, 7/2012
1η έκδ.
Γλώσσα: Αγγλικά || Ελληνική, Νέα
€ 14.84 (περ. ΦΠΑ 6%)
Βιβλίο, Σκληρόδετο
72 σελ.
Περιγραφή

Κάθε φορά που μιλάω, σε φίλους ή γνωστούς, για το παρελθόν του Πόρου, διακρίνω πάντα στο πρόσωπό τους μια μεγάλη έκπληξη! Είναι δε τόσο έντονη... που δεν μπορούν να την κρύψουν κι αμέσως μετά με ρωτούν, με έναν αέρα δυσπιστίας, θα `λεγα: `Μα είναι δυνατόν τόσο πολλοί επιφανείς να έχουν ζήσει στον Πόρο..., σ` ένα τόσο δα μικρό νησάκι..., να έχουν μιλήσει, γράψει γι` αυτό και ζωγραφίσει!...`.
Η αλήθεια είναι ότι ο Πόρος, από τη μεταπολεμική περίοδο και μέχρι το 1960, έχαιρε πράγματι της φήμης που έχει σήμερα η Μύκονος, αλλά με μια μεγάλη διαφορά: το νησί ήταν γνωστό για το υψηλό πνευματικό επίπεδο των επισκεπτών του, και μόνο. Αυτό δε οφειλόταν σε ορισμένους συγκεκριμένους, πραγματικούς λόγους. Την εποχή εκείνη ο τουρισμός ήταν ανύπαρκτος. Παρ` όλα αυτά ο Πόρος, λόγω της γειτνίασής του με τον Πειραιά και τους αρχαιολογικούς χώρους της Αργολίδας, αλλά και χάρη στη συχνή ακτοπλοϊκή συγκοινωνία, ήταν πόλος έλξης για τους ξένους. `Καλοκαίρι στην Αθήνα ήταν περίπου αδιανόητο: σκόνη, έλλειψη νερού και άλλα`, συνήθιζαν να λένε οι κάτοικοί της.
Σ` αυτό συνέτεινε επίσης η αφθονία του νερού -ο Πόρος τροφοδοτούσε τον Πειραιά και τα νησιά του Αργοσαρωνικού-, η απλότητα, η καθαριότητα, η ομορφιά του τοπίου, το φως του, η γνωστή νησιώτικη φιλοξενία και κυρίως η φημισμένη γαλήνη του.
Πράγματι, ο Πόρος υπήρξε το κατεξοχήν κοσμοπολίτικο νησί, το μοναδικό, θα έλεγα, τα μεταπολεμικά χρόνια. Και τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι, πέρα από τις φυσικές του ομορφιές, το λαμπρό του φως, τη γαλήνη, τη φιλοξενία των κατοίκων του, τη μικρή απόσταση από την πρωτεύουσα, ο Πόρος διέθετε επίσης τη Ναυτική Βάση, το λεγόμενο `Προγυμναστήριο`, αλλά κι έναν σημαντικό αριθμό ονομάτων `μεγάλων οικογενειών`: Δραγούμης, Τομπάζης, Διαμαντόπουλος, Κανελλάκης, Καραμάνος, Κορυζής, Λαμπράκης, οι Ναύαρχοι Χατζηλουκάς, Κιοσσές... κ.ά., με πολλές γνωριμίες στους πολιτικούς, πνευματικούς, καλλιτεχνικούς και οικονομικούς κύκλους, οι οποίοι προσκαλούσαν κατά καιρούς φίλους και γνωστούς στο νησί. Για ορισμένους από αυτούς, ο Πόρος υπήρξε όχι μόνο τόπος περισυλλογής, ανάπαυσης, διασκέδασης, αλλά και πηγή έμπνευσης, γι` αυτό και τα έργα τους φέρουν ανεξίτηλα τα χρώματα και τα αρώματα του νησιού.
Από την πλειάδα των ζωγράφων που πέρασαν από το νησί, από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι τις ημέρες μας (Στάγκελμπεργκ, Κράτσαϊζεν, Ρότμαν, Λίντον, Παρθένης, Σαγκάλ, Βασιλείου, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Τσαρούχης, Κράξτον, Φρόιντ, Τέτσης κ.ά.) και αποτύπωσαν τα ίχνη τους, και εκείνα του Πόρου, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, συγκρατώ σήμερα μόνο δυο: τους Τζον Κράξτον και Λούσιαν Φρόιντ, με γνώμονα τη συνεχή ανοδική πορεία τους, τόσο στο ελληνικό όσο και το διεθνές στερέωμα, κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα και τις αρχές του 21ου, αλλά και σαν αποτίμηση φόρου τιμής στον πρόσφατο θάνατό τους.


[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]


Add: 2014-01-01 00:00:00 - Upd: 2016-11-10 12:18:18