Το βιβλίο αυτό σηματοδοτεί μία ακόμη προσπάθειά μου να εστιάσω στον μοντερνισμό. Οι τέσσερις γίγαντες της ιστορίας του πνεύματος του 20ού αιώνα με τους οποίους ασχολούμαι υπήρξαν κατά το μάλλον ή ήττον πρωτοπόροι του μοντερνισμού.
Ο Έλιοτ, μοντερνιστής στα πρώτα ποιήματά του και στην Έρημη Χώρα, πρώτος συνέλαβε την Ιδέα της Ενότητας του Ευρωπαϊκού Πνεύματος. Πίστεψε στην κοινωνική χρησιμότητα της τέχνης, στα δε τελευταία του έργα οδηγήθηκε στον χριστιανισμό και στην αναζήτηση του νοήματος της ζωής μέσω μεταφυσικών αναζητήσεων.
Ο Μπόρχες υπήρξε αρχικά προσηλωμένος στην αργεντινική παράδοση μέσω του κινήματος που ίδρυσε και ονομαζόταν κρεολισμός. Ήταν επίσης οπαδός του ουλτραϊσμού, κινήματος συγγενικού προς τον φουτουρισμό και είναι προάγγελος του μεταμοντέρνου.
Ο Κάφκα είναι ένας από τους πρώτους που υπηρέτησαν το παράλογο, παρ` όλο που ο κατ` εξοχήν υποστηριχτής του τελευταίου, Αλμπέρ Καμύ, τον κατηγορεί για μεταφυσικές αποδράσεις.
Τέλος, ο Λόρκα, κατ` εξοχήν χοϊκός ποιητής και θεατρικός συγγραφέας που ανέδειξε μέσα από την ποίησή του τα γηγενή στοιχεία της ισπανικής ποιητικής παράδοσης, με την ποιητική του συλλογή `Ποιητής στη Νέα Υόρκη` πραγματοποιεί μια στροφή προς τον υπερρεαλισμό. Ο πρόωρος θάνατός του δεν μας επιτρέπει να τον παρακολουθήσουμε στα πιθανά επόμενα ποιητικά του βήματα. Μολονότι θεωρώ αμφίβολο αν ο Λόρκα θα υπέτασσε τη μοναδικότητα και τη χαρισματικότητά του στους περιορισμούς οιουδήποτε κινήματος.
Τις απόπειρές μου αυτές να εστιάσω στον μοντερνισμό των τεσσάρων αυτών μεγάλων μορφών του πνεύματος, χωρίς να αγνοήσω και κάποιες άλλες παραμέτρους της ζωής και της ποίησής τους, θα παρακολουθήσει ο αναγνώστης που θα έχει την υπομονή να διατρέξει τις σελίδες του παρόντος πονήματος.
Ελπίζω το ταξίδι αυτό να μη στερείται κάποιου ενδιαφέροντος.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]